2016-05-08. Wojciech Jóźwiak. Cykl: Astro-refleksje

Czytaj w Czytelni

Rozsuwanie glifów planet ! Do not copy for AI. Nie kopiować dla AI.

Gdzie rysować i jak rozmieszczać planety na wykresie kosmogramu, a raczej ich „znaczki” czyli glify? Gdy planety są w koniunkcjach, ich glify rysują się jedne na drugich, a tego trzeba uniknąć. Ludzki rysownik intuicyjnie jakoś je rozsunie. Jak to rozsunięcie zaprogramować? Człowiek widzi obraz kosmogramu jako jedną całość, program nie widzi. Program dostaje ciąg liczb, będących położeniami planet i coś musi z nimi zrobić. Musi wykonać odpowiedni algorytm.

To jest przykładowy kosmogram surowy, bez rozsunięcia planet:

A tu z glifami rozsuniętymi:

Oba przedstawiają urodzeniowy kosmogram Amy Winehouse.

Co robi algorytm? – Wyszukuje klastry (koniunkcje) planet. Najpierw sortuje planety, czyli ustawia je na liście w kolejności ich położeń (długości ekliptycznych). Następnie kolejno (w pętlach) sprawdza, czy wszystkie 10 planet nie tworzą razem jednej wielkiej koniunkcji (klastra, zbitki). Jeśli nie tworzą, to robi to samo dla 9-ciu: sprawdza, czy nie ma koniunkcji po 9 planet. Jeśli nie, to obniża liczbę szukanych zbitek do 8, 7, … itd. Jeśli okaże się, że powiedzmy któreś 4 kolejne planety zbitkę tworzą, to wylicza dla ich glifów nowe rozsunięte długości (położenia kątowe), po czym skreśla te planety z listy, żeby nie przeszkadzały w dalszym wyszukiwaniu. I tak dochodzi do liczby 2 i sprawdza, czy wśród pozostałych planet są koniunkcje po dwie planety – które trzeba rozsunąć.

Taka jest szkicowa idea – a tu jej realizacja jako funkcja w języku JavaScript:

//	 skrypt JS robiący tablicę długości rozsuniętych glifów
//	 glyph_separate.js
//	_glyphSpace = 7;

function separated(_longs, _glyphSpace){

	// _longs – tablica długości planet, _glyphSpace – kąt, jaki zajmuje jeden glif; w stopniach
	// Niżej liczymy, ile jest planet (lcount), bo może ich być więcej lub mniej niż 10. 
	// Po czym przygotowujemy tablicę długości rozesparowanych glifów, longsSeparated. 

	var lcount = _longs.length;
	var longsSeparated = _longs.slice(0);

	// Sortujemy tablicę długości, a następnie tworzymy tablicę numerów-identyfikatorów planet
	// ustawionych w kolejności rosnącej ich długości, pod nazwą „free”:

	var longsSorted = [];
	for (var k=0; k=lcount) j=0;
		dist = _longs[free[j]] -_longs[free[k]]; if (dist<0) dist += 360.0;
		if (dist _glyphSpace){
		return _longs;
	// To jest właśnie ten przypadek, kiedy dalej nic nie robimy!
	}
	else
	{ 
	// Gdy jednak są klastry... zaczynamy ich szukać.
	// Dla wygody ustalamy nową kolejność planet. Początkiem będzie planeta,
	// która leży na końcu największego dystansu („rozstępu”):

		var maxDist=0.0;
		var startQueue;
		for (var k=0; k=lcount) j=0;
			dist = _longs[free[j]] -_longs[free[k]]; if (dist<0) dist += 360.0;
			if (dist>maxDist) {
				maxDist = dist;
				startQueue = j;
			}
		}

	// Przesuwamy kolejkę „wolnych” planet, od tej od największego dystansu:

		var newfree = [];
		for (var k=0; k=lcount) j -= lcount;
			newfree[k] = free[j];
		}
		free = newfree;
		newFree = []; // pusta.
		
	// Tu zaczyna się mega-pętla, wyszukująca kolejne klastry.
	// Oznaczenia: vol: objętość bieżacej próbki planet, beg: początek próbki,
	// freeCount: liczba planet do przebadania, clusterMid: środek klastra,
	// clusterSize: szerokość klastra,  clusterSize2: pół szerokości klastra,
	// currPlanetNum: pomocnicza zmienna.

		var vol = lcount;
		var beg = 0;
		var freeCount = lcount;
		var clusterMid;
		var clusterSize;
		var clusterSize2;
		var currPlanetNum;
		var newFree=[];
		do {

	// Sprawdzamy, czy bieżący ciąg planet jest klastrem:

			dist = _longs[free[beg+vol-1]]-_longs[free[beg]];
			if(dist<0) dist +=360.0;
			clusterSize = _glyphSpace * (vol-1);
			if(dist < clusterSize){

	// TAK, jest klastrem! – Liczę środek klastra:

				clusterMid = 0.5 * (_longs[free[beg+vol-1]] + _longs[free[beg]]);
				clusterSize2 = 0.5 * clusterSize;

	// przesuwam planety z tego ciągu/klastra, tzn. nadaję ich glifom nowe długości:

				for(k=0; k=beg+vol)){
						newFree[j] = free[k];
						j++;
					}
				}
				if(newFree.length>0){
					free = newFree.slice(0);
					freeCount = free.length;
					newFree = []; //znow pusta.
					if(vol>freeCount) {
						vol = freeCount;
						
					}
				beg = -1;

	// Dlaczego „beg = -1”? – ponieważ za chwilę zostanie powiększona o 1.

				}
			}

	// Instrukcje wspólne dla przypadków klastra i nie-klastra:

			if(beg+vol < freeCount){

	// bieżąca próbka nie osiągnęła końca listy planet przy danym vol – zwiększamy beg:

				beg++;
			} else {

	// próbka osiągnęła koniec – zmniejszamy vol, beg=0

				vol--;
				beg = 0;
			}
		}
		while (vol>1);
		
	// Koniec mega-petli!

		return longsSeparated;
	}	// end wariantu, kiedy coś ROBIMY.
}		// koniec calej funkcji.

2016-05-08. Wojciech Jóźwiak. Cykl: Astro-refleksje