2013-10-11. Wojciech Jóźwiak. Cykl: Astro-refleksje

Czytaj w Czytelni

Jakich programów potrzebują astrologowie? ! Do not copy for AI. Nie kopiować dla AI.

W sobotę 19 października będą o tym mówić na Konferencji PTA. Tutaj rzucam kilka pomysłów.

Sieć! - i JavaScript. Programy „osobne” lub „stacjonarne”, czyli te .exe, w które w przeszłości poszło mnóstwo wysiłków astrologów i programistów (często będących jedną osobą mającą obie umiejętności), uważam za przeżytek. Sprawny, kompletny i rozwinięty program astrologiczny spokojnie teraz zmieści się na stronie WWW, w oknie przeglądarki, czyli jako przeglądarkowa aplikacja. Wszystkie obliczenia i operacje graficzne może dziś robić JavaScript. Szczególnie nowe przestrzenie programowych możliwości otwiera obiekt CANVAS JavaScriptu. Aplikacja przeglądarkowa daje też naturalną możliwość pracy sieciowej, współpracy wielu astrologów i ich klubów, itd.

Sfera, nie tylko koło. Najwyższy czas odejść od przedstawiania planet tylko na kole zodiaku i uzupełnić podgląd zodiakalny – podglądem sfery niebieskiej. Dlaczego, po co? – Np. żeby uniknąć pułapki Plutona. W wielu wieloletnich okresach Pluton silnie odchylał się od ekliptyki, np. w roku 1974 o 16 stopni „w górę”. Co powodowało, że gdy w horoskopie rysowano go na ascendencie, faktycznie był wysoko nad horyzontem. I odwrotnie, wschodził czyli zajmował pozycję ściśle ascendentalną, gdy zodiakalny kosmogram pokazywał go jeszcze głęboko pod ascendentem. Inna zmyłka występuje w krajach bliższych równika, gdzie rozjustowuje się tak ważne pojęcie jakim jest medium coeli. Jeśli tam pewna planeta faktycznie góruje, to to, czy znajdzie się na południku, jest właściwie sprawą przypadku; mówiąc inaczej: może górować i nie leżeć na południku. Odpowiednie dziwności dzieją z horyzontem w krajach podbiegunowych. Podgląd planet na sferze niebieskiej, gdzie one na tej sferze realnie leżą – podgląd ich samych, a nie tylko ich płaskich rzutów na ekliptykę-zodiak wyjaśniłby mnóstwo potencjalnych błędów.

Wykres sferyczny pozwalałby też zwracać uwagę na wzajemne ułożenie planet i gwiazd tzw. stałych, których ogromna większość leży daleko od ekliptyki.

Na takim wykresie powinny też być wizualizowane faktyczne aspekty, czyli kąty sferyczne pomiędzy planetami. Rzekoma koniunkcja, powiedzmy Księżyca z Plutonem, na sferze może być kątem 20 stopni.

Ruchomość, manipulowalność. Technologia graficzna, w tym JavaScript+Canvas, pozwala na taką ruchomość-manipulowalność kosmogramów, jakiej nie da ani sztywny obrazek GIF czy JPG, ani – nawet! – tradycyjna materialna kartka papieru. W dobrym programie powinna być np. funkcjonalność obracania kosmogramu, np. przez pociągniecie myszą za jakiś graficzny uchwyt, przy czym zmieniałaby się orientacja kosmogramu, ale glify i napisy wyświetlałyby się normalnie, upright, a nie upside-down.

Powinien być suwak czasu, który by odpowiednio zmieniał kosmogram wraz ze zmianą czasu. Ten suwak sam powinien być skalowalny, żeby równie łatwo można było przeczasowywać kosmogram w przedziale minut (np. szukając właściwego ascendentu), jak i lat albo nawet stuleci – bo dlaczego nie?

Powinna być funkcjonalność przeciągania planet powodująca przesuwanie czasu. Czyli łapiesz myszą za Jowisza, któremu w kosmogramie brakuje powiedzmy 20 stopni do natywnego medium coeli, przeciągasz go do tego MC – i wraz z tą manipulacją kosmogram przeczasowuje się na dzień, kiedy Jowisz będzie mijał MC.

Przeciąganie planet i suwak czasowy spowodowałyby, że można by było przestać używać tablic efemeryd – które są kolejnym krzyczącym anachronizmem, zupełną przestarzałością wobec dostępnej dziś technologii.

Ciąg dalszy pewnie nastąpi.

2013-10-11. Wojciech Jóźwiak. Cykl: Astro-refleksje